فرسودگی و خستگی روانی مراقبین خانوادگی بیماران روانی، بیمارستان و مرکز جامع روانپزشکی زاهدان، 1379

سابقه و هدف: مراقبین خانوادگی بیماران روانی در واقع ستون فقرات سیستم مراقبت های بهداشتی، درمانی بوده و اغلب خود به عنوان بیمار محسوب می شوند زیرا تعهد و الزام آنان برای مراقبت از فرد بیمار و ناتوان در خانواده ممکن است به تخریب روحی، روانی منجر شود. این مطالعه به منظور تعیین میزان فرسودگی و خستگی روانی مراقبین خانوادگی بیماران روانی انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی 125 نفر مراقب خانوادگی بیماران روانی مراجعه کننده به مرکز روانپزشکی زاهدان طی سال 1379 انجام گردید. ابتدا با استفاده از پرونده، خصوصیات فردی و تشخیص روانپزشکی بیمار بررسی و ثبت، سپس اطلاعات مربوط به خصوصیات فردی مراقبین و میزان فرسودگی و خستگی روانی آنان توسط پرسشنامه و به صورت مصاحبه جمع آوری شد. داده ها با استفاده از شاخص های توصیفی تحلیلی ارائه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد، از مجموع مراقبین، 26.4% فرسودگی و خستگی روانی خفیف، 60.8% متوسط و 12.8% فرسودگی و خستگی شدید داشتند. میانگین فرسودگی و خستگی روانی حاصل از نگهداری و مراقبت بیماران اسکیزوفرن و سایر اختلالات سایکوتیک بیشتر از بیماران با تشخیص اختلال خلق گزارش گردید. 73.6 درصد مراقبین خانوادگی در این مطالعه فرسودگی و خستگی روانی متوسط تا شدید داشتند. نتیجه گیری: پرستاری و مراقبت طولانی مدت از بیماران روانی در منزل، فشار زیادی را به مراقب تحمیل می کند. این فشارها می تواند سلامت روانی مراقبین را به مخاطره انداخته و کیفیت مراقبت و نوع ارتباط با فرد بیمار را مختل نماید و ضرورت انجام مداخلات برای کاهش این فشارها توصیه می شود.